الله جــمـال پــنـج تـن را کـه کـشـیـد            از نـور جـمالشان، جهان گشت پدید
در بـیـن ائــمّــه، انـبــیــا، ذات خــدا            تنها به حـسـین، اربعـیـن را بخـشـید

در راه خدا گذشت از هستی خویش            ناموس اسیر و خود به گودال شهـید
جا دارد اگر در غـم او خـون ریـزد            هرکس که مصیبات عـظیمش بشنید
عـشّـاق، پـیـاده سـوی اربـاب رونـد            با یـاد سه سـاله‌ای که بر خـار دوید
این جمعیت از موسم حج بیشتر است            (تا کـور شود هرآن که نـتـواند دید)
شائـق، تو بگـو با مـدد فـاطـمه بـود            هـرآنکه به سـوی حـرم یـار رسـیـد